पान ५४. या पावसाने

प्रिय नैना,

भुर भुर पाऊस पडत होता.  कौलारू घरे, इमारतींच्या भिंती ओल्या होऊन तृप्त होत होत्या.  छोटे छोटे थेंब आपापली एक विशेष जागा घेऊन ऐटीने जगाकडे पाहत होते.  काही पानांवर बसले होते, काही गाड्यांच्या काचांवर, काही सायकलींच्या हॅंडील वर बसून जग पाहत होते.

नेहमी कोरडे राहणारे रस्ते, पाण्याच्या नवीनच जन्माला आलेल्या लोटांना स्वतःच्या अंगाखांद्यावर खेळू देत होते.  या सगळ्या रम्य वातावरणार मी वाट पाहत होतो माझ्या स्वप्नाची.  ती केव्हा क्लास ला येईल याची.  तिने जेव्हा रेनकोट बाहेर काढून ठेवला आणि माझ्याकडे पाहिले तेव्हा…

काही भाग्यवान जलबिंदू तिच्या गालांवर बसलेले.  काही जलबिंदू तिच्या केसात मोती माळावेत तसे सजलेले, तर काही जलबिंदू तिच्या ओठांवर.  असा नयमरम्य सोहळा या पावसामुळे मला आज साजरा करता आला त्यासाठी मी पावसाचे कसे आभार मानू हेच कळत नाहीये.

या सगळ्यात माझ्याकडे पाहून तिने डोक्याला एक असा कातिल झटका दिला ज्यांने तिचे केस थोड्यावेळासाठी विशिष्ट लयीत हलले आणि पुन्हा आपल्या पूर्वीच्या जागी स्थिर झाले, याला म्हणतात अदा.  असो..

या पावसाने
(मुक्त)

या पावसाने दिला
एक नयनरम्य सोहळा
तिच्या गालावर सजलेल्या
पारदर्शक रूपेरी मोत्यांचा

या पावसाने दिले
एक नवे स्वप्न
गालावरच्या अनमोल मोत्यांना
जवळून डोळाभर बघायचे

या पावसाने दिले
सुंदर चैतन्यमयी चित्र
मनात खोलवर साठवायला
क्षणोक्षणी आठवायला

या पानसाने दिली
तिची अजून एक अदा
हलकेच केस झटकण्याची
माझ्याकडे पुन्हा बघण्याची

~ रोहित

(मुक्त म्हटले तरीही कवितेच्या कडव्यात चार ओळी असण्याची पद्धत आपोआपच पाळली गेली आहे.  मुक्त म्हटले कारण यमकाचेही आयोजन करावेसे वाटले नाही.  माझा अनुभव कसाही करून मला काही शब्दात मांडून ठेवायचा होता जसे चित्रकार त्याला दिसणाऱ्या रंगांना जमेल त्या हुबेहुब रंगात टिपून ठेवायचा प्रयत्न करतो आणि ते चित्र त्याच्यासाठी त्या क्षणांची आठवण ठरते.  ही कविता माझ्यासाठी या पावसाची आठवण आहे)


(रोहितची डायरी / तुष्की, नागपूर)
०४ ऑक्टोबर २०१३, ०८:००
+९१-९८२२२-२०३६५
tusharvjoshi [at] gmail [dot] com