प्रिय नैना,
फार उद्विग्न आहे आज. आपण ज्या आदर्शांना समोर ठेवून जगायला जातो तेच कोणत्यातरी प्रकरणात गुंतलेले दिसतात, स्कॅम करतात आणि आपल्याच पायाखालची जमीन निसटते. ज्या देशात राहतो त्या देशात काय चाललेय हे पाहून राग येतोच, पण ते चूक आहे वाईट आहे हे कळूनही ते ठिक करायला आपण काही करू शकत नाही याचा संताप अधिक तीव्र आहे गं.
निलेश पंडीत यांची एक मार्मिक कविता वाचली आज फेसबुकवर आणि विचार अधिकच खोल वर त्रास देत गेला. आता कुणाला आदर्श मानायला पण मन धजावत नाही, कोण जाणे कोणत्या दिवशी त्या व्यक्तीबद्दल काही उघडकीस यायचे आणि आपली अवस्था परत त्रीशंकू सारखी व्हायची.
ती कविता बघ:
दर्प
छाती डोक्यावर गोळी
यापूर्वी या ही काळी
झेलून थोर ते सुटले
प्रेतासम नंतर उरले
… धड मूढ समाजाचे
… निष्प्राण भविष्याचे
आंधळ्या मतीचा वेग
निर्बुद्धा दे संवेग
राक्षसी घोर थैमान
घालण्या सिद्ध अभिमान
… मग प्रगती फोल ठरे
… अज्ञाना हारतुरे
विषमता रुजे फोफावे
नीचां - कुटिलांचे फावे
मुंगुसा मारतो सर्प
जगण्यास विषाचा दर्प
… पण डोळे बंद करा
… कानांवर हात धरा
या पुन्हा गाउ या गाणी
विटलेली जुनी पुराणी
स्मरु या सोन्याचा धूर
फुगवूया पोकळ ऊर
… जातील दिवस हे ही
… कसलीच तमा नाही !
- निलेश पंडित
या कवितेचा साचा सुद्धा वेगवान आहे, ही उद्विग्नता व्यक्त करायला हा साचा अधिकच फिट्ट बसणारा वाटतोय. आपण रोज आपल्याच घामाचे, आपणच टॅक्स च्या स्वरूपात भरलेले पैसे असे खाल्ले गेलेले वाचतोय, रोज कोणी ना कोणी आपल्याला राजरोस लुबाडतोय आणि आपण काहीच करत नाहीये. याहून लाचार लाजिरवाणी गोष्ट ती काय असणार. छे!
या अशा घाणेरड्या जगात आपण सुखाची, रोहिणीबरोबर एकत्र संसार थाटायची स्वप्न पाहायची तरी कशी असे सतत वाटतेय आज. आपल्या प्रिय व्यक्तीला, आपल्या पुढच्या पिढ्यांना जर सुरक्षित आणि समृद्ध आयुष्य मिळणार नसेल तर या देशात राहण्याचा काय उपयोग? पण करणार तरी काय? इथे जन्माला आलोय तेव्हा इथेच खितपत पडावे लागणार आहे! डोक्याचा पार भुगा झालाय गं.
आदर्श
(छंद: देवद्वार)
आदर्श मिळेना
काहीच कळेना
जमीन ठरेना
पायाखाली
जावे कुठे आता
जग वैरी होता
रोज नव्या बाता
साहवे ना
सहन करतो
रोज मी मरतो
लाचार ठरतो
पदोपदी
मला हवा न्याय
एखादा उपाय
जग कसे काय
सावरू मी?
~ रोहित
(छंद देवद्वार, ६,६,६,४ अक्षरे, पहिल्या तीन ओळीत यमक)
(उद्विग्न)
रोहित
(रोहितची डायरी / तुष्की, नागपूर)
०७ सप्टेंबर २०१३, ००:३०
+९१-९८२२२-२०३६५
tusharvjoshi [at] gmail [dot] com
No comments:
Post a Comment