पान २९. विचारू का?

प्रिय नैना,

तुझी पाने लिहिता लिहिता मी कविता करायला लागलो.  खरे म्हणजे असे म्हणावे लागेल की विचार करता करता ते विचार तुझ्या पानांवर मांडता मांडता ते कवितेच्या रूपात उतरायला लागले.  तेव्हा ठाऊक नव्हते की याला कविता म्हणतात.  पण मग मला इंटरनेटवर कवितांचे समूह सापडले, मग खूप वेगवेगळ्या कविता वाचायला मिळू लागल्या.  जुन्या कवींची नावे कळली.  त्यांच्या कविता शोधून वाचायची आवड लागली.  या कवितांच्या विश्वात मी अक्षरशः ओढल्या गेलो. 

या इतर कविंच्या कविता वाचून नवे कवितांचे साचे मिळाले, नव्या तऱ्हा जसे मात्रा, मीटर छंद वगैरे मिळाले तसेच नव्या पद्धतीने विचार करायची कल्पना पण मिळाली.  किती वेगवेगळ्या प्रकारे कवी कविता करतात हे पाहून त्याचा प्रभाव आपल्याही लिखाणावर होतो असे मला कळतेय आणि ते आवडते पण आहे आणि त्याची भीती पण वाटतेय.

मनापासून उत्कटतेने लिहायला जमावे अशी माझी इच्छा.  मी ते साचे तिथपर्यंतच वापरणार जिथपर्यंत ते माझ्या उत्कटतेच्या आड येत नाहीत.  मला माझी उत्कटता अधिक प्रिय आहे.  साचे जशे जमतील तसे आले तरीही चालेल आणि नाहीच आले तरीही चालेल. 

तिला विचारू का?

संथ पाण्यामधे
अचानक खडा मारू का?
मी तिला विचारू का?

ती हवी आहे
आयुष्यात बरोबर चालायला
मी तुझी आहे
तू माझाच आहे म्हणायला
तिची ओढ जाळतेय
आतून आतून हृदयाला
तिच्या शिवाय काहीच सुचत
नाहीये आता त्याला
तिलाच गाठून एकदा सगळे
मन मोकळे करू का?
मी तिला विचारू का?

तिने हो म्हटले तर?
मला साथ देता येईल?
तिचीच साथ निभावेन
अशी हमी घेता येईल?
माझी होडी कुठे जाणार तेही ठाऊक नाही
आई बाबा हो म्हणतील का हेही ठाऊक नाही
माझ्यावर तिने विश्वास ठेवला
तर मला तो निभावता येईल?
घरचे लोक समाज यांना
मला तोंड देता येईल?
माझ्या आयुष्यात तिच येईल याचा
मी एकटाच निर्णय करू का?
जे आवडते तेच होईल याची हमी भरू का?
मी तिला विचारू का?


(गोंधळलेला)
रोहित

(रोहितची डायरी / तुष्की, नागपूर)
०९ फेब्रुवारी २०१३, १५:००
+९१-९८२२२-२०३६५
tusharvjoshi [at] gmail [dot] com